ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ –
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
Δ΄ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τρίτη 9 Μαΐου 2017 - ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ
ΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ της ΟΛΜΕ
Δυο
χρόνια πέρασαν από το 17ο συνέδριο, το καλοκαίρι του 2015, και
«τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό είναι η συνεχής
επιδείνωση της κοινωνικής κατάστασης, καθώς και το βάθεμα των μνημονιακών,
αντιλαϊκών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού
μετέτρεψε το περήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, υποτάχτηκε
στους ξένους τοκογλύφους και ενέταξε τον εαυτό της στο μνημονιακό-συστημικό
μπλοκ, ψηφίζοντας χέρι-χέρι με τα μνημονιακά κόμματα το τρίτο μνημόνιο και
αναλαμβάνοντας να υλοποιήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που δεν κατάφεραν η ΝΔ και
το ΠΑΣΟΚ. Καταφέρνοντας ταυτόχρονα το ακατόρθωτο: να αναστήσει το εντελώς
απαξιωμένο παλιό πολιτικό σύστημα και να στρώσει το δρόμο για την επαναφορά στα
πράγματα των πιο ακραίων θατσερικών κύκλων.
Δύο χρόνια εκπαιδευτικής υποβάθμισης
Το
διάστημα λοιπόν που μεσολάβησε από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι σήμερα ήταν
ιδιαίτερα σκληρό για το χώρο της εκπαίδευσης, καθώς το μνημόνιο της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιείχε κι εδώ συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ
και όλες οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της δημόσιας παιδείας, που οι
αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα μπλόκαραν ή
ανέστειλαν την εφαρμογή βασικών πτυχών τους, έπρεπε να υλοποιηθούν, ώστε να
γίνει πράξη το σχολείο της αγοράς, προκειμένου να καταστεί αυτό ένα εργαλείο
παραγωγής φτηνών και ευέλικτων εργαζόμενων χωρίς παιδεία, αλλά με τις
απαραίτητες δεξιότητες, χρήσιμες για τον εργασιακό μεσαίωνα που είναι ήδη εδώ.
Έτσι,
συνεχίστηκε -για έβδομη συνεχόμενη χρονιά πλέον- το φαινόμενο των
μηδενικών διορισμών μονίμων
εκπαιδευτικών, με την κυβέρνηση να παραδέχεται κυνικά ότι κανένας διορισμός δεν
πρόκειται να γίνει μέχρι το τέλος του 2019 τουλάχιστον. Τα κενά συνεχίζουν να
καλύπτονται από αναπληρωτές, των οποίων ο αριθμός κάθε χρόνο μειώνεται, αφού η
κυβέρνηση διατήρησε όλα τα αντιδραστικά μέτρα των προηγούμενων (αύξηση ωραρίου,
αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα κ.λπ), προχωρώντας και σε νέα: περικοπή
ωρών από το ωρολόγιο πρόγραμμα των γυμνασίων, τρίτη ανάθεση, κατάργηση της
τρίωρης απαλλαγής για τους υπευθύνους εργαστηρίων φυσικών επιστημών και
πληροφορικής, κατάργηση της συμπλήρωσης ωραρίου με πολιτιστικά και
περιβαλλοντικά προγράμματα.
Επιπλέον,
οι προτεινόμενες συγχωνεύσεις ειδικοτήτων θα δημιουργήσουν έναν ορυμαγδό από
νέες υπεραριθμίες και πλεονάσματα, θα οδηγήσουν πολλούς συναδέλφους με λίγα
χρόνια υπηρεσίας να βρίσκονται εκτεθειμένοι στις «βουλήσεις» του υπουργείου,
και θα απολυθούν αναπληρωτές, αφού θα μειωθούν περαιτέρω με τεχνητό τρόπο τα
μόνιμα κενά σε ανάγκες μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων.
Συνεχίζοντας ακάθεκτη η κυβέρνηση με πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση τροποποίησε
ακόμη και το νόμο που προέβλεπε μείωση των μαθητών ανά τάξη ανάλογα με τους
μαθητές/τριες με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Σε
όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μια σειρά μέτρων που λήφθηκαν τη φετινή χρονιά.
Τα ολιγομελή τμήματα τόσο στις κατευθύνσεις του λυκείου, όσο και στα ΕΠΑΛ
αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο και πολλά απ᾽ αυτά δεν κατάφεραν να
γλυτώσουν το κλείσιμο. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ΕΠΑΛ, η κατάργηση τομέων, η νέα
δομή, ο χαρακτηρισμός της φοίτησης στα μέσα της χρονιάς και η καθιέρωση της
μαθητείας είναι ενδεικτικά των προθέσεων και των βασικών προσανατολισμών. Από
την άλλη πλευρά, οι διαρροές του πορίσματος Λιάκου, η υποχρεωτική εφαρμογή των
θεσμών της θεματικής εβδομάδας και των δημιουργικών εργασιών, καθώς και οι
συνεχείς αναφορές στην αυτοαξιολόγηση δείχνουν ότι το ταξικό σχολείο των λίγων
κι εκλεκτών είναι προ των πυλών.
Τι κάνει η ΟΛΜΕ και Τι να κάνουμε στα πρωτοβάθμια σωματεία;
Απέναντι
σε όλα αυτά οι κινητοποιήσεις του κλάδου μας είναι κατά κανόνα απροετοίμαστες,
πολλές φορές ναρκοθετημένες από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες του παλιού και
νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, και σε χρόνο (ακόμη και σε μέρα) που
επιλέγεται ουσιαστικά απ’ την κυβέρνηση!
Αλλά
δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά τα πράγματα όταν το δίδυμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ) έχει
μετατρέψει την ομοσπονδία σε “γραφείο συνδικαλιστικής υποστήριξης” του
υπουργείου παιδείας. Ακολουθούν παρελκυστική πολιτική, στηρίζοντας στην
ουσία τα κυβερνητικά μέτρα. Ο ρόλος τους περιορίζεται στην...εποικοδομητική
κριτική. Σε μια περίοδο όπου το 3ο Μνημόνιο ανατινάζει τα
υπολείμματα του δημόσιου σχολείου, τα ΣΥΝΕΚ επιλέγουν άνευρες κοινές εισηγήσεις
και «προτάσεις» με ΔΑΚΕ. Κατ’ αυτούς, όλα τα μέτρα έχουν θετικό πρόσημο αλλά με
“κινδύνους παρεκκλίσεων”. Παρατηρούν προχειρότητες και βιασύνες, διαφωνούν με
τις “ακρότητες”, καλώντας την κυβέρνηση να αποδεχτεί τις θέσεις τους, χωρίς να
κάνουν το παραμικρό ενάντια στους σχεδιασμούς του υπουργείου.
Επιτέλους ήρθε η ώρα να καθορίσουν τα σωματεία μας
πότε θα πάμε σε απεργίες και κινητοποιήσεις, και όχι οι κυβερνήσεις! Είναι
καιρός να θέσουμε επιθετικά τα αιτήματά μας και όχι να αμυνόμαστε παθητικά. Να
προβάλλουμε αιτήματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και όχι
προσαρμοσμένα στα μνημονιακά κουστούμια και υποταγμένα στους νεοφιλελεύθερους
μονόδρομους.
Παρότι
είναι λίγοι οι συνδικαλιζόμενοι ενεργοί και ριζοσπάστες συνάδελφοι που
ενεργοποιούνται σε κάθε περιοχή, εξαιτίας της αμυντικής και παθητικής στάσης
του εκπαιδευτικού κινήματος τα 2 τελευταία χρόνια, οι ΕΛΜΕ έχουν συνδικαλιστική
πυκνότητα και τρόπους να οργανώσουν τους/τις συναδέλφους/ισσες.
ΠΡΕΠΕΙ να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Αυτό που απαιτείται λοιπόν είναι ο
συντονισμός των δυνάμεων της συνδικαλιστικής Αριστεράς και η συγκρότηση ενός
ευρύτερου αγωνιστικού και διεκδικητικού μετώπου, για να συντονίσει τη δράση, να
συνενώσει τις αγωνιστικές-κινηματικές αντιστάσεις και να ενεργοποιήσει τα
σωματεία σε αγωνιστική κατεύθυνση.
Ως
συνδικαλιστική αριστερά δεν μπορούμε να στεκόμαστε άλλο παθητικοί θεατές της
γραφειοκρατικής ακινησίας των κυβερνητικών πλειοψηφιών. Είναι ανάγκη επιτακτική να στήσουμε ευρείες ενότητες στην βάση
υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, να γίνουμε ενοχλητικοί και επικίνδυνοι για
την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους και
χρήσιμοι για τους εργαζόμενους, τους κοινωνικά αδύναμους, τους νεολαίους.
Η ανάγκη, λοιπόν, αλλαγής των συσχετισμών και ενίσχυσης των
δυνάμεων που κινούνται στη λογική της ρήξης και της ανατροπής των πολιτικών της
Ε.Ε. και του κεφαλαίου είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
* 15% του
προϋπολογισμού για την Παιδεία
Από τους κοινωνικούς αγώνες του
114 μέχρι σήμερα είναι το αίτημα που ικανοποιεί τη λαϊκή απαίτηση για:
Κρατική χρηματοδότηση και μόνο,
καμία «αυτονομία» - ΟΧΙ στην λειτουργία των σχολείων με ιδιωτικοοικονομικά
κριτήρια, την εμπορευματοποίησή τους και την επιβολή διδάκτρων στις οικογένειες
- Σχολεία σε κάθε γειτονιά, όχι στις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων και
τμημάτων, βιβλία σε όλα τα παιδιά
* 12χρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο της θεωρίας και της πράξης των όλων
και των ίσων, με δίχρονη προσχολική αγωγή
Το αίτημα ικανοποιεί την λαϊκή
απαίτηση για:
Κανένα παιδί εκτός σχολείου, 14
χρόνια υποχρεωτική εκπαίδευση, κανένα παιδί στην εργασία.
Κανένας ταξικός και εξεταστικός
φραγμός, ελεύθερη πρόσβαση στην μόρφωση ΟΛΩΝ, σε όλες τις βαθμίδες!
* Η μόνιμη και σταθερή εργασία είναι δικαίωμα ΟΛΩΝ μας!
8 χρόνια αδιοριστίας ΦΤΑΝΟΥΝ! Ήρθε
η ώρα να ενώσουμε όλους, μόνιμους, αναπληρωτές και αδιόριστους συναδέλφους μας:
ΜΑΖΙΚΟΙ ΜΟΝΙΜΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΩΡΑ!
* Ζωή και όχι επιβίωση -για τον εκπαιδευτικό, την νεολαία και για όλο το
λαό!
8 χρόνια επίθεσης στα εργασιακά
και κοινωνικά δικαιώματα, έχουν καταστρέψει την οικονομική, πολιτισμική και
κοινωνική μας πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε:
Αξιοπρεπείς μισθούς. Αποκατάσταση
όλων των απωλειών του εισοδήματος της τελευταίας εξαετίας, ανατροπή των
αντιασφαλιστικών νόμων και ρυθμίσεων.
* ΑΝΑΤΡΟΠΗ της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ που
εξαθλιώνουν τις ζωές μας – ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ και ΡΗΞΗ με την
Ευρωζώνη την ΕΕ και τις υπόλοιπες συστημικές δομές
Είμαστε όλοι μας
υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε στη συγκρότηση
ενός ευρύτερου παλλαϊκού κοινωνικού μετώπου, για την ανατροπή της
αντιλαϊκής πολιτικής στην κοινωνία και την εκπαίδευση – ανατροπή όλων των
μέτρων εφαρμογής της αντιδραστικής εργαλειοθήκης ΟΟΣΑ – ΕΕ.
ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ πρέπει να παλέψουμε
να στήσουμε την Ομοσπονδία στα πόδια της, να αναλάβουμε το χρέος αλλά και το
δικαίωμα που μας αντιστοιχεί!
Διεκδικούμε
ανακλητότητα των εκπροσώπων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Δύο το πολύ θητείες στην
εκπροσώπηση σε δευτεροβάθμια όργανα και επιστροφή στην τάξη μετά τη λήξη της
θητείας.
Η χώρα αυτή είναι δική μας.
η
θέλησή μας τώρα τρανεύει, νά ῾ναι δική
μας παντοτινὰ
να ζούμε λεύτεροι σα δέντρα, σα τα
δεντρά του ίδιου δάσου
αδερφωμένα, αγκαλιαστά.
(Ναζὶμ
Χικμέτ)
